"Balbino. Un rapaz de aldea. Coma que dis, un ninguén."
Nada máis lonxe da realidade que "un ninguén" posto que probablemento houbo milleiros de Balbinos na nosa historia da Galiza, incluso hoxe en día, tecnoloxías a parte, un pode sentirse reflectido/a nas cavilacións e vivencias persoais deste neno que tiña que se erguer antes do amencer e deixar o traballo feito para poder ir a escola. Escola que, por miragre, disfrutou en galego. Historia dos nosos pais e avós que ían tres ou catro anos á escola cando podían para aprender a ler, escribir e "as catro regras"
As memorias que
Don Xosé Neira Vilas nos trasmitiu de Balbino, coa súa linguaxe sinxela, directa, sintese de lentas oras nas leiras ollando pra vida e con pequenas conversas cos veciños nos trafegos cotiás, debuxan a vida con liñas duras, negras, como coiteladas, como tan ben soubo plasmar
Isaac Díaz Pardo nas súas ilustracións.
"Xurei para min que cando chegue a grande farei cousas de valemento para non morrer de todo cando morra".
Neso si que non se equivocou Balbino, pois de certo, non ha morrer endexamáis. Nen quedarán Xosé Neira Vilas nin Dona Anisia fóra da nosa memoria
